Onrechtmatige daad  

19. Dat P.T.S. c.s. inbreuk hebben gemaakt op het sinds 9 december 2004 door DxU bij het Benelux Merkenbureau gedeponeerde woordmerk "BladderScan DXU" wordt betwist en is voorshands onvoldoende gebleken. Daarbij tekent het hof aan dat het enkele gebruik van het woord bladderscan niet als een zodanige inbreuk kan worden gezien, nu bedoeld woord niet meer is dan de engelse vertaling van het beschrijvende woord "blaasmeetapparatuur" en het een feit van algemene bekendheid is dat in de medische wereld het engels veelvuldig als voertaal wordt gebruikt.

20. Nu vaststaat dat DxU in Nederland geen patent heeft op haar bladderscanner kan het beweerdelijk onrechtmatig handelen van P.T.S. c.s. daarin niet zijn grondslag vinden, zoals de voorzieningenrechter onder overweging 4.6 van het beroepen vonnis kennelijk bedoeld heeft te zeggen. Met de voorzieningenrechter is het hof van oordeel dat voorshands onvoldoende aannemelijk is geworden dat sprake is van een zodanig complex aan omstandigheden dat voldaan is aan de vereisten welke de jurisprudentie stelt alvorens kan worden geconcludeerd dat er sprake is van oneerlijke concurrentie. Met name is onvoldoende komen vast te staan dat P.T.S. c.s. gebruik hebben gemaakt van kennis en gegevens omtrent klanten, welke zij in de samenwerkingsperiode bij DxU zouden hebben opgedaan.

21. Ook het gestelde omtrent de slaafse nabootsing en de schending van het auteursrecht is voorshands onvoldoende aannemelijk geworden. Rapporten (bijvoorbeeld van een terzake deskundig bureau) zijn niet overgelegd en op basis van de wel overgelegde producties (enkel de technische ontwerpen van Mcube - productie 11 in eerste aanleg - en een brief van [betrokkene] - productie 14 ) kan het hof de conclusies die DxU terzake in zijn stellingen heeft neergelegd niet delen. Derhalve is verder thans niet van belang wie de door P.T.S. c.s. op de markt gebrachte producten heeft vervaardigd en of Mcube al dan niet een door [geïntimeerde 2] gedreven eenmanszaak is, dan wel een andere (rechts)persoon. Lees arrest hier.

De voorzieningenrechter overweegt dat sprake is van misleidende mededelingen in de zin van art. 6:194 sub f en i BW. Daarbij is niet van belang of Beldico opdracht heeft gegeven aan een derde om de labels van Microtek op de verpakkingen aan te brengen of dat haar op dat punt een verwijt kan worden gemaakt. Voldoende is dat de verpakkingen ten onrechte van labels met de CE-markering en de naam van Microtek  waren voorzien. Voorts is aannemelijk dat de levering schade kan toebrengen aan de reputatie van Microtek, nog daargelaten dat het haar mogelijk blootstelt aan aansprakelijkheidsclaims. De vordering tot rectificatie is in beginsel toewijsbaar, zeker nu vaststaat dat in de recallbrief die Beldico heeft gestuurd naar de betrokken ziekenhuizen, geen melding is gemaakt dat de naam van Microtek ten onrechte als producent op de verpakking stond vermeld. 

De gevorderde staking van inbreuk op de handelsnaamrechten van Microtek wijst de rechtbank af: "Ingevolge artikel 1 van de Handelsnaamwet (Hnw) wordt onder een handelsnaam verstaan de naam waaronder een onderneming wordt gedreven. In het onderhavige geval kan het vermelden van de naam van Microtek op de labels van door Beldico B.V. verkochte hechtnaalden niet worden beschouwd als het drijven van de handelsnaam van Microtek door Beldico B.V., zodat geen sprake is van een geval als bedoeld in artikel 5 Hnw."
Lees hier het vonnis.

Alvorens op het IE-recht wordt ingegaan, geeft de rechter een procesrechtelijk lesje:

"5. Eiseressen hebben ter terechtzitting te kennen gegeven hun vordering te willen"uitbreiden" met een verbod tot het verhandelen van andere, nader omschreven producten. Verder wensen eiseressen nog een niet eerder genoemde merkaanvrage aan hun vordering ten grondslag te leggen.

6. Deze "uitbreiding" van de eis is uiteraard een vermeerdering van eis. Tegen een dergelijke eisvermeerdering maakt gedaagde terecht bezwaar."

De Voorzieningenrechter krijgt de smaak te pakken en verwerpt een beroep op het merkenrecht. Hoewel Benckiser 10 verschillende beeldmerken en 32 verschillende modelregistraties heeft overgelegd, is zij kennelijk vergeten erbij te vermelden aan wie al die registratie toebehoren, op welke zij zich beroept, en dit toe te lichten. De rechter wijst de op het model- en merkrecht gestoelde vordering af.

Ook het auteursrecht biedt Benckiser geen soelaas.

Voorzover haar verpakkingen al worden gezien als nieuwe en oorspronkelijke werken, komen de verpakkingen van Action Non Food daar slechts mee overeen voor wat betreft de paarse kleur. Dit is, gelet op de verschillen in onder meer de etiketten van de betreffende producten, te weinig om auteursrechtinbreuk aan te nemen.

De rechter oordeelt tenslotte dat Action Non Food voor wat betreft de verpakkingen van de vlekkenverwijderaars op onrechtmatige wijze heeft aangehaakt bij het ontwerp van de Vanish reinigingsproducten van Benckiser. Aangezien de onrechtmatige verpakkingen echter al geruime tijd van de markt zijn, wordt ook de laatste vorderingn van Benckiser afgewezen.

Lees vonnis

Een voorlopige beoordeling, waartoe het bestek van een kort geding zich beperkt, leidt er niet toe dat aannemelijk is dat Oosterman aan eisers een exclusieve licentie, derhalve met uitsluiting van zichzelf, heeft gegeven dan wel dat eisers dit hebben mogen begrijpen. Daarvoor is redengevend dat alle partijen duidelijk was dat de band reeds vele jaren vóórdat eisers daarbij betrokken waren, als zodanig bestond en ook toen wisselende samenstelling had gehad, terwijl het enige vaste element steeds heeft bestaan in de bemoeiingen van Oosterman, aan wie ook het recht op de naam toekwam. Onder die omstandigheden zouden er overduidelijke aanwijzingen moeten zijn dat Oosterman op enig moment afstand heeft gedaan van de naam “De Pleisters”, en wel door het verlenen van de door eisers gestelde exclusieve licentie. Van dergelijke aanwijzingen is ten processe niet gebleken.

Met het vorenstaande is niet gezegd dat het op voorhand aannemelijk is dat de door Oosterman aan de feitelijke situatie meegegeven juridische kwalificatie wèl de juiste is. Het lijkt er eerder op dat er een maatschap tussen partijen heeft bestaan, waarin ieder van partijen het zijne heeft ingebracht. De inbreng van Oosterman bestond dan uit (laatstelijk) het ter beschikking stellen van de naam en zakelijke dienstverlening.

Overigens maakt het voor de afloop van dit geding geen verschil of er sprake is van een afroepcontract of van een maatschap. In beide gevallen is er geen aanleiding voor het treffen van de door eisers gevraagde voorzieningen. Voor het geval er slechts een afroepcontract was is dat duidelijk, maar ook indien sprake zou zijn van een maatschap kunnen de door eisers gevorderde voorzieningen slechts worden toegewezen als op voorhand vast zou staan dat een verdeling van de maatschap in elk geval zou inhouden dat het recht om onder de naam “De Pleisters” op te treden aan eisers zou worden toebedeeld. Dat is niet het geval. Integendeel: veeleer is aannemelijk dat dat recht aan Oosterman, als de oorspronkelijk gerechtigde, zal toevallen en niet aan eisers die eerst relatief korte tijd deel uit maken van de band. De slotsom is dat de vordering van eisers behoort te worden afgewezen

Lees vonnisDe Pleisters