Dossiers

Joost Becker, 'HR Artiestenverloningen en de bescherming van beschrijvende handels- en domeinnamen', IEF 16539, IE-Forum.nl. In de rechtspraak lijkt een tendens waarneembaar om min of meer beschrijvende handels- en domeinnamen weinig of geen bescherming te bieden. Het argument is dat dit leidt tot monopolisering van de taal. Eind 2015 heeft de Hoge Raad in zijn Artiestenverloningen-arrest [HR 11 december 2015, IEF 15523; ECLI:NL:HR:2015:3554 (Artiestenverloning.nl/Artiestenverloningen.nl). Het arrest is geannoteerd in de door D.W.F. Verkade NJ 2016/79, C.J.J.C. Van Nispen, BIE 2016/7, M. Schut, Computerrecht 2016/87 en D.J.G Visser in Ars Aequi (AA20170047, pp. 47-50). Zie ook M. Bronneman, ‘Van de brug af gezien’, IER 2016/6, voetnoot 149.] geoordeeld dat het in beginsel is toegestaan een louter beschrijvende domeinnaam te gebruiken, zelfs als er verwarring kan ontstaan met een oudere, beschrijvende domeinnaam. Zijn beschrijvende handels- en domeinnamen nu vogelvrij? Of geeft het arrest reden voor een genuanceerde conclusie? En hoe gaat de lagere rechtspraak om met het arrest?

Vaste Commissie Plagiaat 14 december 2016, IEF 16538 ('De Slag' tegen 'See you again') Auteursrecht. Muziek. Klagers zijn van mening dat het werk 'See you again' gelijkenis vertoont met het door haar gecomponeerde en uitgegeven werk 'De Slag'. De 'hook' - het meest herkenbare gedeelte van het werk dat door de luisteraar wordt onthouden - bestaat uit een melodische lijn van twee maten met een opmaat en uitgevoerd door een koor op de klinker 'O'. De belangrijkste componist van 'See you again' is juist bekend geworden met het coveren van liedjes op YouTube. Het overeenstemmende melodische motief van de werken ‘De Slag’ en ‘See you again’ is dermate eenvoudig en veel voorkomend dat de voor auteursrechtelijke bescherming vereiste oorspronkelijkheid ontbreekt. Er is geen reden om te veronderstellen dat de overeenstemming berust op ontlening aan het werk van klagers, nu vergelijkbare thema’s in vele andere werken voorkomen. De klacht is ongegrond en het werk 'See you again' is geen plagiaat van het werk 'De Slag'.

Ktr. Rechtbank Midden-Nederland 21 september 2016, IEF 16537 (Photofresh tegen Real Time Communication) Auteursrecht. Foto. Photofresh exploiteert door hem gemaakte foto's van evenementen en personen in de actualiteit. Real Time heeft op haar site entreekaarten.nl een foto geplaatst van de artiest Waylon zonder eisers toestemming of naamsvermelding. De foto is met toestemming en naamsvermelding op NU.nl verschenen en gezien artikel 4 Aw is eiser auteursrechthebbende. Het verweer dat de website een affiliate website is en A BV de enige is die informatie 'on-line' kon zetten, slaagt niet. Real Time is verantwoordelijk als exploitant. Zij kan zelf bepalen wie informatie op de website mag plaatsen. Als licentievergoeding voor gebruik op internet vordert Photofresh €250 per jaar, met minimum van een jaar. Het ontbreken van naamsvermelding bij de verveelvoudiging van de foto van Waylon vormt een inbreuk op een persoonlijkheidsrecht en vormt een afzonderlijke grondslag voor schadevergoeding (winstderving; het mogelijk mislopen van nieuwe opdrachten). De vordering wordt toegewezen en begroot ex 6:97 BW op €500,00.

HR 20 januari 2017, IEF 16536; IT 2212; ECLI:NL:HR:2017:59 (ACI tegen Stichting Thuiskopie) Auteursrecht. Thuiskopievergoeding (art. 16c Aw). Conclusie gevolg [IEF 16358], HvJ EU (IEF 13741), Vervolg op HR [IEF 11775]. Geldt de in art. 16c Aw neergelegde beperking van het auteursrecht ook voor reproducties uit illegale bron? Is bij de bepaling van de hoogte van de ‘billijke vergoeding’ ook rekening te houden met schade door downloaden uit illegale bron? Mag een vergoedingsregeling zich uitstrekken tot kopieën uit illegale bron? Incidenteel middel/beroep ingetrokken.

De Hoge Raad verklaart voor recht dat de in art. 16c Aw bedoelde billijke vergoeding uitsluitend bedoeld is om het nadeel (te verstaan als: de voor de desbetreffende kopieerhandeling gederfde licentievergoeding) dat de rechthebbenden ondervinden van de reproductiehandelingen die binnen het toepassingsbereik van art. 16c Aw vallen, te compenseren, alsmede dat bij de bepaling van de hoogte van de thuiskopievergoeding geen rekening dient te worden gehouden met de schade die het gevolg is van illegaal kopiëren (inclusief downloaden) uit een illegale bron.

HvJ EU 18 januari 2017, IEF 16535; IEFbe 2066; C‑37/16; ECLI:EU:C:2017:22 (SAWP) Auteurs, uitvoerend kunstenaars en andere rechthebbenden verrichten geen dienst in de zin van artikel 24, lid 1, en artikel 25, aanhef en onder a), van de btw-richtlijn ten behoeve van producenten en importeurs van bandrecorders en vergelijkbare inrichtingen en van blanco dragers bij wie collectieve beheersorganisaties voor rekening van de rechthebbenden, maar in eigen naam, bij de verkoop van deze inrichtingen en dragers een heffing innen.

Vzr. Rechtbank Den Haag 20 januari 2017, IEF 16534; ECLI:NL:RBDHA:2017:454 (Scentsible (POO POURRI) tegen Reckitt Benckiser) Eiseres heeft eerder met succes inzage gevorderd [IEF 16210], daartegen loopt hoger beroep. Scentsible stelt dat er sprake is van merkinbreuk en op de auteursrechten die rusten op het 'marketing- en productformat' van POO POURRI en de video's (‘Girls Don’t Poop’ en V.I.Poo-), niet-geregistreerde gemeenschapsmodelrechten en onrechtmatig kopiëren van marketingstrategie. De vorderingen worden afgewezen. Het format, zo stelt Scentsible, is uniek en behelst een volledig nieuwe manier om toiletartikelen aan de man de brengen: een combinatie van taboedoorbrekende en directe taal, humor en frivole productvormgeving met expliciete verwijzingen naar toiletgebruik. Het format is echter te abstract omdat de meeste elementen daarvan in de kern neerkomen op het claimen van een bepaalde stijl en de elementen zijn onvoldoende concreet uitgewerkt om in combinatie gezien voor ‘format’-bescherming in aanmerking te komen. Voor de bescherming van een stijl, geldt dat de Auteurswet geen exclusief recht geeft aan een kenmerkende stijl. Ook het volgen van een stijl is geen nabootsing ex artikel 13 Aw. Een veelheid van grondslagen voor de vordering wordt afgewezen.

HR 20 januari 2017, IEF 16533; ECLI:NL:HR:2017:57 (Europese Octrooi Organisatie tegen Vakbondsunie van EOB c.s.) HR volgt AG [IEF 16294]. Er kan niet worden gezegd dat de bescherming van door het EVRM gewaarborgde rechten, hoe fundamenteel ook, binnen EOO evident ontoereikend is en dat het beroep van EOO op de haar verleende immuniteit van jurisdictie disproportioneel is. Nu de EOO zich jegens VEOB kan beroepen op de haar krachtens artikel 3 Protocol on Privileges and Immunities toekomende immuniteit van jurisdictie, komt de Nederlandse rechter geen rechtsmacht toe ten aanzien van de vorderingen van VEOB c.s. jegens EOO.

BGH 11 januari 2017, IEF 16532; IEFbe 2065; IT 2210; ECLI:DE:BGH:2017:110117B5STR164.16.0 (strafsenat - kino.to, kinox.to) Uit het buitenland: Het Landgericht Leipzig heeft de 29-jarige verdachte veroordeeld met een gevangenisstraf van 3 jaar en 4 maanden. De man beheerde op ongeoorloofde, commerciële wijze de websites kino.to en kinox.to [eerder bij HvJ EU, IEF 13690] waarop links naar illegale kopieën van bioscoopfilms en tv-series stonden, deze werden ook als streaming aangeboden. Met zijn IT-kennis en ervaring als computerhacker werden twee, eveneens illegale en concurrende, videostreamingplatformen gesaboteerd.

Vzr. Rechtbank Overijssel 19 januari 2017, IEF 16531 ; ECLI:NL:RBOVE:2017:211 (Stichting LOOP tegen NRC) Mediarecht. De kop van NRC-artikel “Podologenclub in handen van de Noorse broeders” van het artikel is niet te negatief of onnodig grievend. De voorzieningenrechter overweegt daarbij dat onderzoeksjournalistiek niet zelden leidt tot indringende publicaties, getoonzet in soms opgeklopte en wellicht overdreven bewoordingen met de bedoeling om de conclusies die de onderzoeksjournalist trekt te benadrukken en enigszins uit te vergroten. Voor zover de grenzen van het toelaatbare daarbij niet worden overschreden en het lijdend voorwerp van de publicatie voldoende gelegenheid krijgt om weerwoord te geven, voorziet dit soort journalistiek in een maatschappelijke taak en behoefte die niet snel tot onrechtmatigheid zal leiden. Vanuit het oogpunt van zorgvuldigheid mag echter van een onderzoeksjournalist worden verwacht dat hij in het kader van zijn onderzoek bij voorgenomen artikelen, waarbij beschuldigingen worden geuit, de betrokkene in de gelegenheid stelt zijn of haar eigen visie te geven. Aan het beginsel van hoor en wederhoor is voldoende invullen gegeven. Afwijzing van de gevraagde voorzieningen.

Rechtbank Midden-Nederland 17 januari 2017, IEF 16530; ECLI:NL:RBMNE:2017:178 (Omroep Max tegen CvdM) Mediarecht. Commissariaat voor de Media heeft Omroep Max een boete opgelegd omdat zij zich met het programma Heel Holland Bakt heeft schuldig gemaakt aan dienstbaarheidverbod (artikel 2.141, eerste lid, van de Mediawet) [IEF 15754, IEF 14834]. Omroep Max heeft het format voor het programma Heel Holland Bakt gekocht van BBCW. CvdM verwijt Omroep Max dat zij het gebruik van het woordbeeldmerk ‘Heel Holland Bakt’ ongeclausuleerd heeft overgedragen aan BBCW. BBCW heeft met Ahold een overeenkomst gesloten. Ahold exploiteert het woord-beeldmerk‘Heel Holland Bakt’. Hierdoor heeft Omroep Max, volgens CvdM het dienstbaarheidsverbod, overtreden. De rechtbank oordeelt dat het ongeclausuleerd overdragen van een woordbeeldmerk, onder omstandigheden een overtreding van het dienstbaarheidverbod kan opleveren. In deze zaak is de rechtbank echter van oordeel dat eiseres het dienstbaarheidverbod niet heeft geschonden omdat voor eiseres niet voorzienbaar was dat haar handelwijze ertoe zou (kunnen) leiden dat BBCW een overeenkomst met Ahold zou sluiten op grond waarvan Ahold meer dan normale winst of ander economisch voordeel zou kunnen behalen, of dat haar zorgplicht zover reikte als CvdM heeft gesteld. Van belang is daarbij dat er geen sprake is geweest van een directe (contractuele) relatie tussen eiseres en Ahold. Eiseres is ook op geen enkele wijze betrokken bij de overeenkomst tussen BBCW en Ahold. Er is geen sprake geweest van (een vorm van) samenwerking tussen Omroep Max en Ahold. Weliswaar is samenwerking geen vereiste voor het kunnen vaststellen van een overtreding van het dienstbaarheidverbod, maar dat betekent niet dat de omstandigheid dat géén samenwerking heeft plaatsgevonden, geen rol kan spelen bij de beantwoording van de vraag of in het concrete geval de publieke media-instelling zich schuldig heeft gemaakt aan verboden dienstbaarheid. De rechtbank acht voorts van belang dat Omroep Max in de uitzendingen van ‘Heel Holland Bakt’ geen aandacht heeft besteed aan de productlijn van Ahold en er daarentegen juist voor heeft zorg gedragen dat in de STER-reclameblokken voor en na de uitzending géén reclame werd gemaakt voor de producten.