Heet van de naald
O.a. At5 bericht dat Henk Schiffmacher het Nederlandse kledingbedrijf 10Feet voor de rechter sleept, omdat het zonder toestemming een afbeeldingen van zijn tatoeages zou hebben gebruikt.
Schiffmachet Tatoeëerde in 1996 een vrouw. Kaartenverspreider Boomerang gebruikte, met toestemming, een afbeelding op gratis kaarten en in een jubileumboek. Vorig jaar zag Schiffmacher in Amsterdam echter een vrouw met de afbeelding een T-shirt (van 10feet waarschijnlijk) en aanstaande dinsdag eist Schiffmacher bij de rechtbank Amsterdam in kort geding een verbod en een voorschot van 20.000 euro op schadevergoeding en winstafdracht. 10Feet had volgens het bericht nog geen commentaar. Het kort geding dient dinsdag in Amsterdam.
Lees het bericht hier.
Dit is misleidend
Notariskamer Gerechtshof Amsterdam, 15 juni 2006, LJN: AX8850. Federatie Van Taxateurs, Makelaars En Veilinghouders In Roerende Zaken tegen Gerchtsdeurwaarder X.
Misleidende reclame. “Het hof is van oordeel dat het de gerechtsdeurwaarder niet vrij staat zich te afficheren door middel van het gebruik van zijn titel als gerechtsdeurwaarder of wel het gebruik van het woord beëdigd in samenhang met het woord taxateur, terwijl zijn werkzaamheden in geen enkele relatie staan tot het verrichten van ambtshandelingen. Het betreft hier immers de particuliere verkoop van schilderijen.
Ook staat het de gerechtsdeurwaarder niet vrij in dezen gebruik te maken van papier met een voorgedrukt deurwaarderszegel, nu dit gebruik hier eveneens niet enige ambtshandeling betreft. Door zich al dus te presenteren wekt de gerechtsdeurwaarder bij belanghebbenden de indruk dat er met betrekking tot de te verkopen objecten enige relatie bestaat met de hoedanigheid van gerechtsdeurwaarder. Dit is misleidend.”
Lees het vonnis hier.
The human ability
Altijd mooi, een persbericht van (een van) de overwinnaar(s):
“Despite the fact that the human ability to finely distinguish between smells is limited, and despite the fact that as a result of the specific nature of scents not all provisions of the Copyright Act are applicable to scents, the Supreme Court ruled that the scent of a perfume is eligible for copyright protection.
Tobias Cohen Jehoram, a partner at De Brauw and attorney for Lancôme in the Supreme Court litigation, said: "This is not only a case of legal principle; in practice the outcome is of the utmost importance for the cosmetics industry". The Supreme Court also opened the door to new challenges of copyright protection. New challenges could be, for instance, whether works that one can taste are also susceptible to copyright protection.”
Lees de volledige Legal Alert hier. Eerder bericht + arrest (aangeleverd door de andere winnende advocaat) hier.
Nederlandse markt
IE WK Nieuws: Het Parool bericht op zaterdag dat de Duitse douane een Pools busje met 1600 namaakshirts heeft aangehouden. De shirts, Nederlands elftal en Barcelona, waren bedoeld voor de Nederlandse markt.
Wuppen en gewupt houden
IE WK Nieuws: Vader Abraham (Pierre Kartner), is verontwaardigd over het WK-wuppielied van de Albert Heijn. Kartner had 25 jaar geleden een hit met het door hem (op verzoek van de bedenker van de wuppies) geschreven lied ‘Wij zijn de wuppies’, en stelt nog altijd de ‘exclusieve rechten te hebben op alle wuppieliedjes en op afbeeldingen daarbij’.
Kartner 'laat onderzoeken of dit zo maar kan.' Volgens wuppieleverancier Interall is het bewuste contract allang ontbonden.
Lees o.a. hier iets meer
Kecofa vs Lancôme: Perfume protected by copyright law
Supreme Court of the Netherlands, 16 June 2006. Judgment in the case between Kecofa B.V. and Lancôme Parfums Et Beauté et Cie S.N.C.,
“Upon examining this count it is a priori that it does not contest that a scent – always including hereinafter: a scent combination – may qualify for protection under copyright law. This starting-point is correct. The description laid down in Art. 10 Aw, next to the non-exhaustive listing of types of works, of what must be understood to be a ‘work’ in the sense of this Act, is put in general wording and does not prevent from comprising a scent in this. This implies that as to the question of whether a scent qualifies for protection under copyright law, or not, it is decisive whether this concerns a product which is open to human perception and whether it has an original character of its own and bears the personal stamp of the maker.
The notion of work in the Auteurswet does find its limits where the original character of its own is no more than what is required to achieve a technical effect, but seeing that in case of a perfume there is no purely technical effect, this last condition does not prevent the award of protection under copyright law to the scent of a perfume. The circumstances that the properties of the human olfactory sense put limits to the ability to distinguish scents and that the level to which one can distinguish different scents differs from one person to another, does not alter the above, nor does the circumstance that the specific nature of scents has the effect that not all provisions and restrictions in the Auteurswet can directly apply to this seen for instance the use of perfume which cannot be denied to the ordinary user and which by its nature necessarily implies spreading of the scent.
For copyright law to apply a scent cannot be identified either with the substance or substances which make the scent. This substance or substances operate as – not necessarily exclusive – incorporation of the work which is the scent, and they also contribute to that the scent should not be excluded from protection under copyright law for being too volatile or instable. In a perfume the scent therefore has to be distinguished from the mixture of substances which the perfume is composed of and which the gaseous olfactory substances which cannot be perceived with the olfactory organ are released from when exposed to the open air.”
Read the entire judgment here (translation made available by Charles Gielen, NautaDutilh).
IEFenglish
Een MGW-lid
Adformatie bericht dat “een MWG-lid de organisatie beschuldigt van het onrechtmatige gebruik van een beschermde naam voor haar nieuwe mediabeurs. De naam ‘Media Expo’ zou gekaapt zijn van MWG-len Thomas Timmermans en Vincent van Driel, directeur van Evensis Media, die naar eigen zeggen enkele jaren geleden het concept voor deze mediabeurs. Zij zouden in juli 2003 het merkrecht op de naam MediaXpo bij het Benelux Merkenbureau hebben verworven (wellicht dit merk?).
Timmermans en Van Driel zouden ook met Walter Vesters, voorzitter van de MWG, te hebben gesproken. Die gaf aan ‘geen prijs te stellen op een samenwerking voor het organiseren van de mediabeurs of op de merknaam MediaXpo’. MGW ‘wil volstaan met de opmerking dat de MWG zich niet bewust is geweest van gebruik van andermans merkrechten en zich uitstekend heeft laten informeren en bijstaan door merkdeskundigen en juristen. Deze adviseurs hebben geen enkele aanleiding gezien voor de MWG om het merk Media Expo niet te gebruiken.’
Lees hier meer.
Grenzen overschreden
Bondsrepubliek Duitsland tegen Europees Parlement en Raad van de Europese Unie, 13 juni 2006, Zaak C-380/03.
Het Europese verbod op tabaksreclame, zoals opgenomen in artikel 3 en 4 van de richtlijn 2003/33/EG, is in lijn met artikel 95 EG, volgens Advocaat-Generaal Philippe Léger.
De Bondsrepubliek Duitsland diende een klacht bij het Hof van Justie van de EG omdat het meende dat het Europese reclame- en sponsorverbod voor tabaksadvertenties in strijd is met het EU-verdrag. De Duitse regering betoogde onder andere dat het Parlement en de Raad met de bestreden bepaling de grenzen hebben overschreden die het Hof heeft gesteld aan de bevoegdheid van de gemeenschapswetgever. Volgens de Bondsrepubliek regelen de aangevochten bepalingen nagenoeg uitsluitend situaties zonder grensoverschrijdende elementen. Derhalve vond de Bondsrepubliek dat er geen sprake van daadwerkelijke handelsbelemmeringen was noch van aanmerkelijke verstoringen van de mededinging, waarvan opheffing een noodzakelijke feitelijke voorwaarde is voor bevoegdheid van de Gemeenschap op basis van artikel 95 EG.
Léger redeneert echter als volgt:
219. As regards Article 3(1) of the directive, first of all, the Community legislature does not appear to have exceeded the limits of its discretion by considering that the prohibition of such advertising in printed publications, including in those having essentially local, and not exclusively cross-border coverage, is liable to contribute significantly to eliminating barriers to trade and to reducing nicotine addiction.
220. Limiting the prohibition on the advertising in question solely to publications having cross-border circulation between Member States would have been contrary both to the requirements of legal certainty and to the objective of the contested directive which is to facilitate the movement of products and services in the internal market whilst ensuring a high level of protection of public health. (118)
221. In actual fact, the Community legislative had good reason to believe that limiting the prohibition laid down in Article 3(1) of the contested directive in this way would be manifestly insufficient, or would even be pointless in terms of protecting public health. Many studies conducted by official observers had already shown (before the directive was adopted) that a fragmented or piecemeal prohibition of advertising of tobacco products would have very little impact on tobacco consumption, since such a measure would inevitably mean that advertising would be transferred to other media (not subject to that prohibition) with the result that public exposure to advertising would remain high, whereas a comprehensive prohibition in the media would very probably have a significant effect on the overall level of consumption and on nicotine addiction. (119)
222. Consequently, in my view, the prohibition of advertising of tobacco products laid down in Article 3(1) of the contested directive cannot be regarded as being manifestly disproportionate.
223. The same conclusion must be drawn with regard to the prohibition of advertising of tobacco products in information society services and on the radio under Articles 3(2) and 4(1) of the directive.
224. This applies a fortiori since, as is stated in the sixth recital to that directive, these media have, by their very nature, a cross-border character and, like television, are particularly attractive to young people. Young people are a favourite target for advertisers because of their natural suggestibility and their propensity to be dependent on tobacco products for longer than older people. It follows that the prohibition on advertising of such products in these media, like the prohibition laid down in Article 13 of the TVWF directive, is not at all disproportionate. Furthermore, more specifically as regards the prohibition applying to information society services, such a measure is clearly essential in the current situation of media convergence in order to prevent the prohibition applying to printed publications and radio programmes being circumvented.
225. As regards the prohibition on sponsorship of radio programmes by operators on the market in tobacco products under Article 4(2) of the contested directive, whilst it is true that, at first sight, it might be wondered whether such a prohibition is likely to have the same effects, in terms of level of consumption of these products, as prohibitions on the advertising of the products, in my view the fact remains that the Community legislature has not exceeded the limits of its discretion by considering, as the fifth recital to that directive suggests, that the promotion of such sponsorship is the natural extension of the prohibition on the advertising in question. Furthermore, Article 17(2) of the TVWF directive (adopted before the contested directive) provides, in almost identical terms, that '[t]elevision programmes may not be sponsored by undertakings whose principal activity is the manufacture or sale of cigarettes and other tobacco products'. These provisions concerning the sponsorship of television programmes reinforce my view that the prohibition laid down in Article 4(2) of the contested directive concerning the sponsorship of radio programmes is not manifestly disproportionate.
226. Therefore, in my view, none of the prohibitions laid down in Articles 3 and 4 of that directive manifestly exceeds the limits of what is necessary in order to attain the objectives pursued by the directive with the result that the plea alleging a breach of the principle of proportionality must be rejected.
227. This conclusion cannot be called into question by the argument that, by depriving the press bodies of considerable advertising revenue, the prohibitions of the advertising in question would result in a marked reduction in editorial content and even the closure of some publishers, which would contribute to weakening significantly the pluralism of the press and, consequently, freedom of expression. Even if the measures in question were liable to result in such extreme consequences, I consider, in the light of the case-law of the European Court of Human Rights, that the Community legislature has not exceeded the limits of the discretion it enjoys with regard to rules in a field as complex and fluctuating as advertising and sponsorship and responding, in the context of the creation of the internal market, to such a pressing social need as the protection of public health, at a high level.
228. I conclude that this final plea alleging a breach of the principle of proportionality must be rejected, as must the action in its entirety.
Lees de conclusie hier.
Opgegeven webcammeisjes
Voorzieningenrechter Rechtbank Haarlem, 15 juni 2006, LJN: AX8776. Inter It B.V. tegen Webcash B.V.,
Auteursrecht op computerprogramma. Of beter, geen auteursrecht op computerprogramma.
Afdoende samenvatting van Rechtspraak.nl: Eiseres verleent licenties aan providers van sekssites voor gebruik van een door haar ontwikkeld computerprogramma waarmee bezoekers van sekssites direct kunnen zien welke van hun als favoriete(n) opgegeven webcammeisjes op dat moment online zijn, zodat het niet meer nodig is om telkens langs de websites te surfen om te zien of zij met hun favoriete webcammeisje(s) kunnen chatten of haar kunnen bekijken.
Gedaagde heeft een soortgelijk programma op de door haar geëxploiteerde sekssite beschikbaar, waarvan eisers stelt dat dit een imitatie is van het door haar ontwikkelde programma. Het oorspronkelijk karakter van haar programma zou volgens eiseres zijn gelegen in het feit dat bij dit programma, anders dan de tweezijdige notificatie waar programma’s als ICQ of MSN Messenger gebruik van maken, sprake is van eenzijdige notificatie.
Het programma van gedaagde beschikt eveneens over deze functionaliteit. Eenzijdige notificatie is echter een toepassing die veelvuldig wordt gebruikt bij websites, zoals bijvoorbeeld websites waarop actuele beursstanden of actuele uitslagen van sportwedstrijden worden doorgegeven. Nu op zich datgene wat uit een ander werk is overgenomen geen oorspronkelijk karakter bezit, kan niet gezegd worden dat de eenzijdige notificatie een element is dat tot auteursrechtelijke bescherming van dat programma moet leiden.
Gelet hierop is de voorzieningenrechter van oordeel dat de functionaliteit van de eenzijdige notificatie een reeds bestaand element betreft dat door gedaagde is verwerkt in haar programma. Daar komt bij dat in Duitsland reeds in 2003 een soortgelijk programma genaamd “Stripplayer”, met nagenoeg dezelfde functionaliteit beschikbaar was. Door eiseres zijn voorts geen andere redenen aangevoerd op grond waarvan wel gezegd zou kunnen worden dat haar programma een eigen, oorspronkelijk karakter heeft en het persoonlijk stempel van de maker draagt. Het is niet aannemelijk geworden dat sprake is van volledige, en daarmee onrechtmatige, nabootsing van het computerprogramma van eisers.
Lees het vonnis hier.
