Naburige rechten  

Rb. Noord-Holland 11 juni 2025, IEF 22766, ECLI:NL:RBNHO:2025:6386 (SENA en BUMA tegen gedaagde). In deze zaak heeft een café-exploitant overeenkomsten gesloten met BUMA en SENA voor het openbaar maken van muziek in zijn horecagelegenheid. Op basis van deze overeenkomsten is de exploitant verplicht vergoedingen te betalen aan beide organisaties. Voor deze betalingen was een betalingsregeling getroffen, waarbij maandelijks een bedrag verschuldigd was. De exploitant heeft echter nagelaten om tijdig aan deze betalingsverplichting te voldoen. BUMA en SENA hebben daarop een procedure gestart bij de kantonrechter. Zij vorderen betaling van het resterende bedrag. Door deze wanprestatie is het volledige (restant)bedrag volgens hen opeisbaar geworden. Daarnaast maken zij aanspraak op wettelijke rente, buitengerechtelijke incassokosten en vergoeding van de proceskosten.

HvJ EU Conclusie A-G 17 juni 2025, IEF 22761, IEFbe 3926; ECLI:EU:C:2025:452 (CG en YN tegen Pelham). In Pelham II vraagt het Bundesgerichtshof (BGH) opnieuw prejudiciële uitleg aan het Hof van Justitie in het langlopende geschil tussen Kraftwerk en de producers Pelham en Haas. Centraal staat een twee seconden durende sample uit Metall auf Metall, zonder toestemming verwerkt in het nummer Nur mir (1997). In Pelham I oordeelde het Hof dat dergelijke samples vallen onder het reproductierecht van artikel 2(c) InfoSoc-richtlijn. Nu vraagt het BGH of sampling toch toelaatbaar kan onder de pastiche-uitzondering van artikel 5(3)(k), mede gelet op artistieke vrijheid in artikel 13 EU-Handvest. Deze vraag raakt aan bredere thema’s rond artistiek hergebruik en het evenwicht op auteursrecht en expressievrijheid, zeker in het licht van gebruikerspraktijken op platforms als Youtube en TikTok. Artikel 17(7)(b) CDSM-richtlijn, dat bepaalde vormen van user-generated content (UGC) als “pastiche” toestaat, speelt hierbij ook een rol. De centrale vragen zijn of ‘pastiche’ een vangnet voor artistiek hergebruik vormt, en of een subjectieve bedoeling vereist is of een objectief herkenbaar karakter volstaat.

Rechtbank Overijssel 11 juni 2025, IEF 22749; ECLI:NL:RBOVE:2025:3724 (SENA tegen gedaagde). SENA heeft met gedaagde in 2015 een doorlopende licentieovereenkomst gesloten voor het afspelen van muziek in haar eenmanszaak. Gedaagde heeft de facturen over de jaren 2016 tot en met 2023 volledig voldaan, maar weigert betaling voor het jaar 2024. SENA vordert betaling op basis van de doorlopende licentieovereenkomst. De kantonrechter oordeelt dat SENA terecht betaling vordert op grond van een bestaande overeenkomst. Hoewel gedaagde in haar verweer betwist een overeenkomst te hebben gesloten, volgt uit de overgelegde stukken dat de overeenkomst rechtsgeldig tot stand is gekomen, namelijk door de betalingsgeschiedenis en het door SENA gedane aanbod waarin staat dat betaling als aanvaarding van de overeenkomst geldt. Gedaagde heeft jarenlang betaald en de overeenkomst niet opgezegd. Voor zover gedaagde aanvullende verweren heeft aangevoerd, acht de kantonrechter deze grotendeels niet relevant of onvoldoende onderbouwd. Ook het verzoek om het vonnis niet uitvoerbaar bij voorraad te verklaren wordt afgewezen, nu zij geen zwaarwegend belang heeft gesteld dat zwaarder weegt dan het belang van SENA. Ten slotte is er geen aanleiding om SENA te veroordelen tot betaling van proceskosten aan gedaagde, nu de vordering rechtmatig is bevonden. Ook de overige verweren leiden niet tot een ander oordeel.

Rechtbank Overijssel 8 april 2025, IEF 22652; ECLI:NL:RBOVE:2025:2179 (Sena tegen gedaagden). Gedaagde exploiteert een Chinees restaurant waar zij muziek afspeelt zonder licentie van Sena. Op 27 maart 2024 heeft een relatiemanager namens Sena het restaurant van gedaagde bezocht en geconstateerd dat daar muziek werd afgespeeld. Naar aanleiding hiervan heeft Sena een factuur gestuurd met vervolgens drie aanmaningen. In deze zaak draait het om de vraag of gedaagde een billijke vergoeding aan Sena moet betalen voor het afspelen van muziek in haar restaurant. Sena vordert in een voorlopige voorziening een verbod voor het afspelen van de muziek gedurende het proces voor zover zij daar geen licentie voor heeft. In de hoofdzaak vordert Sena naast een verbod op het afspelen van muziek zonder licentie ook een vergoeding. De rechtbank wijst de vordering in de voorlopige voorziening af en beslist direct op de vordering in de hoofdzaak.

HvJ EU 14 november 2024, IEF 22389, IEFbe 3831; ECLI:EU:C:2024:951 (Reprobel tegen Copaco). Reprobel is een collectieve beheersorganisatie voor de rechten van auteurs en uitgevers die door de Belgische Staat is belast met de inning en verdeling van de vergoeding ter billijke compensatie van auteurs en uitgevers. Copaco weigert Reprobel de bedragen te betalen die zij verschuldigd is. Volgens Copaco heeft artikel 5, lid 2, onder a) en b), van richtlijn 2001/29 directe werking en kan het hierdoor worden ingeroepen tegen Reprobel, waardoor Copaco de bedragen niet hoeft te betalen. Als distributeur van IT-producten voor ondernemingen en consumenten verkoopt Copaco namelijk ook reproductieapparatuur, zoals fotokopieerapparaten en scanners. Tot eind 2016 was zij Reprobel om die reden forfaitaire vergoedingen verschuldigd voor de reproductie van door auteursrechten of naburige rechten beschermde werken. Reprobel betwist het standpunt van Copaco door erop te wijzen dat lidstaten zelf bevoegd zijn om deze bepalingen vast te stellen en de compensatie te bepalen. Daarnaast stelt Reprobel dat deze richtlijn niet van toepassing is op haar, omdat zij een privaatrechtelijke vereniging is. Hierdoor heeft de ondernemingsrechtbank Gent de behandeling van de zaak geschorst en het Hof van Justitie verzocht om een prejudiciële beslissing over deze vragen te nemen.

Conclusie A-G HvJ EU 24 oktober 2024, IEF 22336; IEFbe 3815; ECLI:EU:C:2024:923 (ONB) Na mislukte onderhandelingen over de naburige rechten van BNO-muzikanten besloot de Belgische overheid de kwestie via regelgeving te regelen. Ook consultatie over deze regelgeving faalde, wat leidde tot een memorandum van onenigheid op 12 mei 2021. Op 1 juni 2021 nam de Belgische staat de betwiste wet aan, die op 4 juni 2021 in werking trad. De betrokkenen vroegen de Raad van State om de wet te vernietigen, onder andere vanwege mogelijke schending van Richtlijn 2019/790. De A-G concludeert dat deze Belgische wetgeving in strijd is met de EU-richtlijnen 2001/29, 2006/115 en 2019/790.

Hof Amsterdam 15 oktober 2024, IEF 22308 (SI Music tegen gedaagde) Deze zaak betreft het eindvonnis in een geding tussen SI Music tegen gedaagde. S.I. Music vorderde in eerste aanleg de nakoming van een arbeidsovereenkomst, waarin wordt gesteld dat gedaagde toekomstige ROA-gelden zou doorbetalen aan SI Music. Daarnaast vorderde SI Music betaling van een contractuele boete, vanwege de niet-nakoming van de arbeidsovereenkomst. Dit is in eerste instantie toegewezen, waarop de gedaagde hoger beroep heeft ingesteld. Vervolgens heeft het hof in een tussenarrest geoordeeld dat de ROA-gelden bij helfte aan SI Music zouden toekomen en bij helfte aan de gedaagde. De gedaagde stelt echter dat wegens een terugbetalingsverplichting jegens Buma/Stemra, de arbeidsovereenkomst door de gedaagde niet meer nagekomen kan worden. De gedaagde kan hierdoor ook niet voldoen aan wat in het tussenarrest is besloten.

Rb. Rotterdam 4 september 2024, IEF 22247; C/10/669363 / HA ZA 23-1021 (Sena tegen Revolt c.s.). Sena is belast met de inning van vergoedingen voor het openbaar maken van muziek op grond van artikel 7 Wet op de naburige rechten (WNR). Revolt c.s. organiseren dance-evenementen en dienen hiervoor een billijke vergoeding te betalen aan Sena. In 2018 zijn er afspraken gemaakt na een eerdere procedure, waarin Revolt c.s. de openstaande vergoeding zou betalen en een registeraccountant de opgaven zou controleren. In maart 2023 werd een vaststellingsovereenkomst gesloten, waarin Revolt c.s. zich onder meer verplichtten tot tijdige betaling van vergoedingen en het doen van voorlopige en definitieve opgaven. Sena vordert in conventie dat Revolt c.s. gehouden worden aan de verplichtingen uit de vaststellingsovereenkomst, waaronder het tijdig doen van opgaven en betalingen, op straffe van dwangsommen. Ook vordert Sena een verbod op het gebruik van muziek zolang de vergoedingen niet zijn voldaan. Sena stelt dat Revolt c.s. structureel in gebreke blijft bij het naleven van deze afspraken en dat er een voortdurende dreiging van inbreuk op de naburige rechten bestaat. In reconventie vorderen Revolt c.s. een verklaring voor recht dat zij per 7 februari 2024 niets meer verschuldigd zijn aan Sena, omdat zij de openstaande vergoedingen hebben voldaan.

Rb. Midden-Nederland 24 juli 2024, IEF 22161; ECLI:NL:RBMNE:2024:4323 (Stichting Sena tegen Ziggo). Het hier onderhavige geschil tussen Sena en Ziggo is ontstaan door het Atresmedia-arrest van het Hof. Daarin wordt artikel 8 VLN-richtlijn zo uitgelegd dat de genoemde vergoedingsplicht niet geldt bij de openbaarmaking van een synchronisatie (tv-programma waarin fonogrammen zijn verwerkt), omdat in dat geval niet langer sprake is van enkel een fonogram. In dat kader heeft Ziggo de tussen haar en Sena vastgelegde overeenkomst voor de betaling voor de doorgifte van programma´s van buitenlandse omroepen waarin fonogrammen zijn verwerkt, per 1 april 2022 opgezegd. Sena stelt primair dat het Atresmedia-arrest geen gevolgen heeft voor artikel 7 WNR, gelet op het feit dat artikel 8 VLN-richtlijn minimumharmonisatie betreft en de Nederlandse wetgever heeft bedoeld dat ook de combinatie van beeld en geluid onder het reproductiebegrip valt. Subsidiair stelt zij dat de vergoedingsplicht van kabelexploitanten als Ziggo nog steeds zou volgen uit artikel 2 en 6 WNR.

Conclusie A-G HvJ EU 6 juni 2024, IEF 22100; IEFbe 3748; C‑230/33 ECLI:EU:C:2024:463 (Copaco) Copaco distribueert IT-apparatuur aan ondernemingen en consumenten, waarnder kopieerapparatuur, zoals kopieermachines en scanners. Daarover was zij reprografievergoeding verschuldigd. Copaco heeft geweigerd om de facturen te voldoen die Reprobel aan haar heeft uitgereikt op grond van haar aangiften voor het tijdvak van november 2015 tot en met december 2016 omdat uit het arrest Hewlett-Packard Belgium bleek dat het Belgische stelsel tot invoering van de reprografievergoeding in het betreffende tijdvak onverenigbaar was met het Unierecht [IEF 15411]. Copaco betoogt dat art. 5 lid 2 onder a en b, van richtlijn 2001/29 rechtstreekse werking heeft en dat Reprobel een emanatie van de staat is waartegen deze werking kan worden ingeroepen. Reprobel betwist beide beweringen.